In aflevering twee van deze serie laten we u kennismaken met de drie trainers van JO15-3 en 4.
(links) Dwayne Piqué, trainer van JO15-3
Dwayne is 38 jaar, van beroep coördinator in de beveiligingsbranche, waarin hij binnenkort een HBO-studie Veiligheidskunde afrondt. In zijn vrije tijd ‘leeft’ hij voetbal.
Als voetballer startte hij in de D-jeugd van Nieuwerkerk, daarna enkele jaren opleiding bij Sparta en in Utrecht. Een steeds terugkerende arm- en schouderblessure dwong hem al vroeg te stoppen. Het trainersvak rolde hij in toen zijn zoon in onze F1 ging voetballen en Dwayne bij Carlo Willemse ging assisteren. Z’n zoon ging naar ADO, Dwayne trainde bij Alexandria’66 de D2 maar kwam in 2017 na terugkeer van zijn zoon weer bij ons in beeld door in dat jaar B4 over te nemen. Intussen is hij ook al enige tijd techniektrainer bij de voetbalschool PSA .
Waarom Spartaan’20, waarom keerde je terug?
“Ik vind het leuk om met kinderen met voetbal bezig te zijn en de club maakt me eigenlijk niet zo veel uit. Door mijn zoon kwam ik hier en ook weer voor een tweede keer. Ik ken veel mensen nu al langer en heb het naar mijn zin, blijf graag ook al is mijn zoon nu weer weg.”
Wat verwacht je van en/of wil je bereiken met jouw spelersgroep dit jaar?
“Het belangrijkste vind ik om spelers voetballend en conditioneel een stap verder te brengen in een jaar en mijn speciale doel is om minstens twee spelers uit de JO15-3 nog tijdens het seizoen te kunnen laten aansluiten bij het niveau van JO15-2. En voor wat betreft het team-resultaat: we spelen 1e klasse, dat is best hoog, maar bij de eerste drie eindigen moet kunnen lukken.”
Hoe ben jij als trainer?
“Ik kan streng zijn maar ben ook heel toegankelijk. Ik proberen spelers iets mee te geven, fouten maken mag maar daar doe ik dan wel iets mee natuurlijk. Ik praat misschien veel, maar dat komt ook omdat ik niet alleen vertel wát spelers moeten doen, maar ook in gesprek ga over het wáarom.
Heb je ook een favoriete club?
“Zeker, Atletico Madrid. En mijn favoriete speler is dan weer niet daarvan: Iniesta.”
Heeft Dwayne nog iets speciaals te melden aan de lezers?
“Ik heb met name een boodschap voor ouders, vooral boze ouders want die zijn er af en toe zeker. Besef dat leiders en trainers allemaal hun stinkende best doen in het belang van hun kinderen; en dat allemaal als vrijwilliger die er niet of nauwelijks iets voor krijgt. Heb begrip voor beslissingen.”
(rechts) Hassan Moumni, trainer van JO15-3
48 jaar en vader van onder andere twee voetballende zoons in JO15-3 en JO13-4.
Als voetballer heeft hij op het hoogste niveau gespeeld in de jeugd van profclub RAC Casablanca in Marokko. Als student ging hij naar Frankrijk en kwam uiteindelijk via België in ons land, waar hij zijn vrouw ontmoette. Hij werkte vele jaren in de akkerbouw en de tuinbouw. Van voetbal op niveau kwam het niet meer, wel met vrienden af en toe en ook nog in een veteranenteam bij Maasstad-Tediro. Een trainersopleiding deed hij niet, maar voetbalverstand zit hem in het bloed zoals hij zelf zegt. Vorig seizoen JO15-4 en nu dus samen met Dwayne een team hoger.
Hoe kwam je bij Spartaan’20?
“Mijn zoontjes wilden gaan voetballen en van veel vrienden hoorde ik dat dit een goede club is. Ze werden aangenomen, gelukkig!”
Hoe gaat het seizoen van JO15-3 eruit zien volgens jou?
“Kampioen worden wil natuurlijk iedereen en het kán ook met deze groep. Maar het belangrijkste is toch dat spelers genieten en geen stress hebben in het veld.”
Hoe ben jij als trainer?
Hij denkt even na en dan geeft zijn aangeschoven zoon die net heeft getraind intussen het antwoord: “mijn vader is rustig en coacht altijd positief, schreeuwt niet”.
Heb je nog goede raad voor het bestuur en de jeugdorganisatie?
“Geef zo veel mogelijk kinderen de kans. Er willen veel kinderen bij Spartaan’20 voetballen, ook als ze niet zo goed zijn. Spartaan’20 doet hier overigens wel zijn best voor hoor, want er is nu zelfs F15. Verder vind ik dat kinderen die zich snel ontwikkelen ook eerder een kans voor hogerop moeten krijgen.”
Tenslotte, wat is de mooiste club en de beste speler?
“Feyenoord en Steven Berghuis” zegt hij zonder aarzeling.
Hector Onoge, trainer van JO15-4
Hector is 49 jaar. In onze multiculturele vereniging een man met een bijzonder levensverhaal. Op 20-jarige leeftijd kreeg hij als student de mogelijkheid om vanuit Nigeria naar het (voor hem koude!) Noorwegen te gaan. Hij stopte daar de studie, kwam tijdelijk bij familie in Nederland en was van plan verder te studeren in Canada. Maar….hij kwam hier Surinaamse Jennifer tegen, waarmee hij nu al meer dan 25 jaar gelukkig is!
Als kind voetbalde hij op straat en op school en toen hij in Nederland kwam enige tijd bij OSS in Dordrecht. Met het trainen van jeugd begon hij bij het team van zijn zoontje bij DRL. Toen hij daar na twee jaar vroeg of hij een opleiding mocht doen, duurde dat te lang en regelde hij dat zelf. En nu is het zijn eerste seizoen hier.
Hoe ben je bij onze vereniging gekomen?
Lachend zegt hij: “Mijn vrouw heeft me hier na toe gesleept, die regelde een afspraak met Henny Vosselman. Mijn zoon voetbalt nu hier zijn tweede seizoen (nu in JO15-3) en zij vond dat ik ook naar de club moest komen waar zij en hij het goed naar hun zin hebben! Ik wil ook wel meer trainersopleiding gaan doen en hoop dat ik die kans krijg.”
Wat verwacht je te bereiken met jouw team?
“We hebben veel 1e jaars, kleinere jongens, dus makkelijk wordt het niet. Mijn grootste uitdaging is om de jongens beter te maken.”
Hoe is Hector als trainer, wat zien we?
Deze vraag heeft bij Hector een extra betekenis; hij heeft 11 jaar geleden door ziekte een ernstige gehoorbeschadiging opgelopen als blijvende handicap en dat communiceert natuurlijk moeilijker, dus hoe doet hij dat tussen 15 drukke jongens?
“Ik ben fanatiek en ik ‘lees’ de wedstrijd en moedig veel aan. Als ik dingen moet vertellen, kijk ik spelers goed aan en neem ik de tijd om uit te leggen wat ze moeten doen. Ik werk ook veel met materiaal, een zelf gekocht bord waarop ik veel kan laten zien wat ik bedoel.”
Wat heb je verder nog als boodschap aan iedereen?
“Vooral aan ouders: niet te veel bemoeien met trainers. Die weten echt wel waarom ze welke dingen doen tijdens trainingen.”
