In aflevering drie van deze serie stellen we aan u voor de trainers van JO17-3 en 4.
Saïd Aharchaou, trainer van JO17-3
50 jaar, kwam als 23-jarige student vanuit Marokko hier en deed hier de HBO opleiding sociaal-culturele vorming. Saïd werkt in het welzijnswerk als wijkadviseur bij Humanitas, met jongeren.
In zijn jeugd in Marokko speelde hij in het schoolvoetbal en later hier met vrienden deed hij aan zaalvoetbal. Hij begon met trainersactiviteiten toen zijn tweeling van 5 jaar bij Yvv De Zwervers ging voetballen. Hij wilde een goede voetbalopleiding voor ze en was blij dat ze in de E-tjes bij ons werden aangenomen. Zijn zoons zijn nu 15, een speelt er in JO17-2 en een in JO17-3. Saïd heeft de afgelopen jaren E, D, C en B-teams getraind, heeft een KNVB-diploma pupillen-/juniorentrainer en doet nu samen met Sandjai Ganpat JO17-3.
Wat verwacht je van jouw spelersgroep dit jaar, wat wil je bereiken?
“We hebben een kwalitatief goede groep, jongens met JO15-1 en 2 ervaring. Sommigen zijn nu afgevallen voor JO17-2 en ik zie het vooral als mijn taak om die te blijven stimuleren met het oog op het jaar hierna, want ze hebben talent genoeg. Plezier in het voetbal en discipline staan voorop. We hoeven geen kampioen te worden, in een team met sfeer komen de resultaten vanzelf. En: ik houd ze ook altijd voor dat school minstens zo belangrijk is.
Hoe ben jij als trainer?
“Ik ben een rustige man. Ik heb door mijn werk ook veel ervaring met jeugd. Ik pak signalen op, ook van zaken die mogelijk buiten het voetbal liggen en ik maak dat zo nodig bespreekbaar met ouders. Dat vind ik naast het coachen van de wedstrijd net zo belangrijk.”
Heb je ook een favoriete club en speler?
“Feyenoord is natuurlijk mijn club. Karim el Ahmadi vind ik een geweldige speler. En daarnaast ben ik enorme fan van Mo el Hankouri, die hier in de jeugd heeft gespeeld en met wie ik heb gewerkt op de pleintjes in Hillesluis waar hij is opgegroeid. Ik hoop echt dat hij wacht op zijn kans om door te breken bij Feyenoord en zeg hem steeds dat hij geduld moet hebben!”.
Heb jij verder nog ideeën waar het bestuur en jeugdbestuur iets mee zouden kunnen doen?
“Aandacht voor vrijwilligers. We zijn met veel vrijwilligers in de club. Dit interview vind ik al heel leuk, maar er mag nog meer aan worden gedaan. En dan heb ik niet over een feest, ook leuk maar dan komt helaas de helft toch niet. Ik bedoel meer bijvoorbeeld een bijeenkomst een keer per kwartaal met trainers en leiders uit dezelfde categorie. Bij een kopje thee ervaringen uitwisselen en van elkaars aanpak leren.”
Sandjai Ganpat, trainer van JO17-3
Sandjai is 39 jaar en werd samen met zijn tweelingbroer Widjai (nu ass-trainer van JO17-2) als 7-jarige lid van onze vereniging en mogen we dus een ‘kind van de club’ noemen. In zijn juniorentijd kreeg hij net als zijn broer de kans bij FC Dordrecht, maar de concurrentie bleek te groot. Ze kwamen terug aan de Oldegaarde en Sandjai speelde nog korte tijd in het 2e en enkele wedstrijden in het 1e. Na de plotselinge dood van oudere broer Shailinder stopte hij met voetbal. Hij heeft een zoon in zijn huidig team en ook nog eentje in de JO9. Het is zijn vierde jaar als trainer. Hij begon met D5 samen met Saïd. Ze werden kampioen en die goede herinnering was de basis om dit jaar weer samen voor een team te willen staan. Sandjai noemt onze vereniging “mijn cluppie”.
Hoe gaat het seizoen van JO17-3 eruit zien volgens jou?
“Met de trainers van JO17-1 en 2 hebben we afgesproken dat we gaan voor het een niveau hoger brengen van JO1-3, vanaf volgend jaar Hoofdklasse, als betere opleidingsaansluiting. Daarvoor hoeven we geen kampioen te worden, dat kan ook al lukken als we ons voor de winter plaatsen voor de promotiepoule. Stiekem denk ik dat met de deze groep top-twee ook haalbaar is.
Hoe ben jij als coach?
“Ik kan slecht tegen mijn verlies, ik heb een winnaarsmentaliteit en ben dan ook behoorlijk fanatiek. In de combinatie met mijn wat rustiger maatje Saïd vormen we samen een echt team. “
De mooiste club en je favoriete speler?
“Naast mijn eigen cluppie natuurlijk Feyenoord. En als speler was ik altijd een groot fan van Mark van Bommel, natuurlijk vanwege zijn enorme winnaarsmentaliteit.
Heb je nog goede raad voor het bestuur en de jeugdorganisatie of nog een oproep aan iedereen?
“Hetzelfde als wat collega Saïd al zei: om de zo veel tijd een bijeenkomst met andere trainers en begeleiders, om van elkaar te leren; daar kan de club echt nog veel meer aan doen. En in de richting van alle ouders zeg ik: lever een bijdrage als vrijwillige, in de kantine of oe wat anders. We maken immers samen de club!”
Miranda Aschman, trainer van JO17-4
Miranda is 49 jaar. Voetballen deed ze tussen haar 19e en 24e met vriendinnen in de wijk Kralingen. Toen haar nu 16-jarige zoon op zijn 8e ging voetballen bij NOC Kralingen, rolde zij al gauw in de begeleiding en was ze daar de trainer/leider van zijn D1 en C2. In 2014 belandde ze hier, trainde ze eerst C6 en C5 en doet nu voor het tweede seizoen JO17-4. Voetbal is echt haar passie. Ze deed de opleiding KNVB Jeugdvoetbaltrainer en heeft echt de ambitie om ook nog TC-3 en daarna TC-2 te halen.
Waarom werd het Spartaan’20?
“Het was altijd een club waar mijn zoon en ik toch tegenop keken. Hij wilde er graag heen dus toen hij de kans kreeg… En tja, ik viel vervolgens al snel op bij onder andere Henny Vosselman door mijn fanatieke aanmoedigingen langs de kant. Dat plus het gegeven dat ik al trainingservaring had, zorgde ervoor dat ik snel werd gestrikt voor een taak.”
Hoe pak je het aan als coach, hoe ben je langs de lijn?
“Ik ben fel en mijn passie probeer ik over te brengen op de jongens. Ik probeer ze te sturen tijdens de wedstrijd, waarbij ik overigens voortdurend bewaak dat het er sportief en gedisciplineerd aan toe gaat.”
Wat vind je pittig maar tegelijk ook leuk aan het werken met deze groep?
“Op deze leeftijd vertonen ze allemaal puber- en haantjesgedrag, ook onderling. Het is gewoon leuk om daarmee om te gaan en steeds te werken aan de teamgeest. Daarnaast wil ik ze wel degelijk helpen in hun voetbalontwikkeling; ik weet zeker dat er een paar een stapje hoger kunnen.”
De beste club, de mooiste speler?
Tja, ik kom er maar voor uit: Ajax. En Zyech is natuurlijk een geweldige voetballer.
Nog iets mee te geven aan iedereen die dit leest?
“Nou, vooral een oproep aan de ouders, óók die van JO17. Toon meer betrokkenheid, is ook leuk voor uw jongens als u vaak komt kijken! En tegen de hele club: ga zo door!”
