Meisjes

Afgelopen september ben ik voor het eerst opa geworden van een prachtige kleindochter: Sierra. Zoon Jurriaan en schoondochter Serçe vertelden me in februari dat “ze zwanger waren”, zoals dat tegenwoordig heet. Wat mij betreft hadden ze de reproductie wel wat eerder in gang mogen zetten, maar als opa in spe sta je toch langs de zijlijn in dit soort zaken.

Over de zijlijn gesproken: na dit nieuws zag ik mezelf natuurlijk al op zaterdag langs het veld op Spartaan staan om mijn kleinzoon, die het voetbaltalent van Serçe zou hebben, aan te moedigen. Met de achternaam Sahin mag je toch rekenen op goede voetbalgenen? Ik ken in ieder geval geen enkele topvoetballer met de naam Huisman en een aanstaande opa moet toch de hoop houden dat zijn toekomstige kleinzoon door de strenge selectie van de gebroeders Willemse komt.

Het geslacht was toen echter nog niet bekend. “Wil je het weten pa?” vroeg Jurriaan. “Wij horen het eind april.” Pa wilde het niet weten. “Vind je het niet belangrijk om het te weten?”. “Zeker om te weten welke kleur rompertjes we moeten kopen? Nee, laat het maar een verrassing blijven” antwoordde ik.

Maar diep in mijn hart wilde ik natúúrlijk een kleinzoon, eindelijk een Huisman die in het eerste zou spelen! Ik was gewoon bang dat het een meisje zou zijn. Want meisjes komen al helemaal niet door de selectie.

Al in juni werd mijn vrees bewaarheid, toen Jurriaan zich versprak en over “ze” sprak, doelend op de ongeborene. Ik moet eerlijk zeggen dat ik achteraf wel blij was dat hij zich versprak, want dan had ik in ieder geval een paar maanden om aan het idee te wennen. Geen Spartaan dus…

Of… waarom eigenlijk niet? Waarom mag een van de grootste vrouwelijke voetbaltalenten die Rotterdam, nee Zuid-Holland, nee Nederland ooit heeft gehad zich niet rustig ontwikkelen bij die geweldige club Spartaan’20 voordat ze de overstap maakt naar een grote club als Barcelona, Olympique Lyonnais of Arsenal?

Alle gekheid op een stokje, we hebben jarenlang het meisjesvoetbal verwaarloosd (sorry Rob Kraan) en of mijn kleindochter -die trouwens de knapste, leukste en slimste baby is, die de wereld ooit heeft gezien- nu wil voetballen of ijshockeyen, het wordt toch eens tijd dat we meiden- en vrouwenvoetbal bij Spartaan serieus nemen. Vrouwenvoetbal is niet om aan te gluren zegt u? Hoe vaak gaat u, als neutrale toeschouwer, bij onze laagste teams bij senioren of jeugd kijken, enkel om van het voetbal te genieten? Als het Nederlands vrouwenteam op het WK staat, kijken we toch ook met z’n allen en zo slecht is het toch niet? Maar zélfs als u dat vindt, wil dat dan ook zeggen dat u het die meiden die o zo graag willen voetballen (en hun opa’s) niet gunt?

Ik vind dat het meidenvoetbal een plaats verdient in onze jeugdvoetbalafdeling. Onder een gedreven en deskundige leiding en met de faciliteiten die daarbij horen. Niet als een project van één zonderling, maar met een goede organisatie met een Spartaan-hart, zonder verborgen agenda. Dat wil zeggen ook zo snel mogelijk met degelijk opgeleide (vrouwelijke) trainers en verdere staf.

Richt een commissie meisjesvoetbal op. Begin nog dit kwartaal met ledenwerven, zodat er begin volgend seizoen minimaal drie teams met begeleiding staan in elk van de leeftijd groepen O9, O11 en O13. En zwicht niet voor de verleiding om een elftal dat in zijn geheel wil overkomen van een andere club, in te schrijven in de competities O15, O17, of O19. Dat wordt weer een club in de club.

Peter Huisman